Edwardson Ake Erik Winter 07 Pokój nr 10

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.dość mała. Chłopiec spojrzał na własnąrękę, jakby chciał porównać. Ale było dość ciemno. Nie możemy na tym skończyć? Anne Sandler spojrzała naWintera błagalnym wzrokiem. Jeszcze chwila odparł i odwrócił się do chłopca.Wyglądała jak ręka dziecka?Chłopiec potrząsnął głową. Jak ręka jakiejś pani? Kobieca ręka? Może odparł Jonas.Jego matka spojrzała na swoje dłonie.Zdjęła je z blatui położyła na kolanach. Było ciemno ciągnął Jonas. Ale ją zauważyłeś? Tak, bo tam jest latarnia.No i Zack szczekał więcej niżzwykle. Co za pies wtrąciła Anne Sandler. Nie robi nic innego.Tylko szczeka. Trenuję go przecież. Jonas spojrzał na matkę. Już za pózno odparła. Jest już za stary. Odwróciła siędo Wintera.Zauważył, że mówienie o psie ją uspokaja.Niektórych rzeczy już go nie nauczysz. Już go nauczyłem siadać. Widziałeś tę rękę wyraznie? zapytał Winter.Chłopiec pokiwał głową.Spojrzał na psa.Pies siedziałgrzecznie.Chłopiec napił się kakao.Potem podniósł wzrok. Ale nie wyglądała tak normalnie. Co masz na myśli? Była biała.Jakby z plastiku.Albo z gipsu. Wystarczy. Jego matka wstała i zaniosła niedopitą kawęWintera do kuchni.Słyszał, jak wylewa ją do zlewu.Wracali przez �lvsborgsbron.Na wschodzie połyskiwałoświatłami centrum, jakby się przygotowywało do imprezy.Nazachodzie rzeka się rozszerzała i wpadała do morza.Czarnawoda rozlewała się na boki i nabierała masy.W ciągu kilkuostatnich godzin zrobiło się chłodniej.Może zacznie padaćśnieg, pomyślał Winter.Znieg w pazdzierniku.Biała warstwapokrywająca ziemię. Można wierzyć temu chłopaczkowi? zapytał Halders.Winter wzruszył ramionami. Tak myślę. Chwycił się siedzenia, kiedy Halderspokonywał kręte zjazdy przy Karl Johansgatan. Chociaż tomogło być cokolwiek.Zwiatło nie było najlepsze. Ale widziałeś plamy? Tak, ale to też mogło być cokolwiek. Nasi dobrzy znajomi z technicznego będą musielisprawdzić, co to było.Winter nie odpowiedział.Nigdy nie miał w technicznymżadnych znajomych i nie zamierzał ich mieć.Jechali wzdłużrzeki.Martwe żurawie stoczniowe pięły się wysoko na tle nieba.Wyglądały jak pamiątka po czymś, o czym wkrótce wszyscyzapomną.Wiązały się jakoś z tym miastem.Teraz to jużprzeszłość.A miało to być oblicze G�teborga.Dziś miasto miałoich wiele.Większość zwrócona była w dal, nie dało się ichzobaczyć. Ależ się ucieszyli ci z technicznego.Kolejne miejsce dozbadania.I to tylko pięćdziesiąt metrów dalej. Tak.To dla nich prawdziwa radość.Im bardziej zbliżali się do centrum, tym jaskrawiej świeciłyneony.Handlowej dzielnicy Nordstad nie brakowało niczego.Halders zatrzymał się na czerwonym.Grupka ludzi w strojachwieczorowych przemknęła w stronę przystani Lilla Bommen.Nikt nawet nie spojrzał na dwóch młodych komisarzy ukrytychw anonimowym samochodzie. Więc musimy tylko poszukać państwa Martinssonówi sprawdzić, czy któremuś przypadkiem nie brakuje ręki. Jeśli już, to kobiecie. Mówiłeś, że ta mama i chłopiec ich nie znają? Nie.Ale to nie jest szczególnie sympatyczna okolica.Nawetsąsiedzi z piętra się nie znają. Ale chyba się widują?Winter wzruszył ramionami.Kolejny raz tego wieczoru.Pomyślał, że tego nie lubi.Musi z tym skończyć. A ty? zapytał. Albo nawet ja.Szczerze mówiąc, mamgdzieś, kto mieszka obok mnie.Jednej trzeciej sąsiadów niepoznałbym na ulicy. A jednak jesteś ekspertem odparł Halders.Skręcił do zajezdni przy dworcu.Przed głównym wejściem stałsznur taksówek.Było tak zimno, że ludziom leciała z ust para.Cholera, pomyślał Winter.Przed nimi jeszcze listopad,grudzień, styczeń, luty, marzec i połowa kwietnia.Tyle będzietrwać biała zima.A po niej przyjdzie zielona.Ojciec ciąglepowtarzał, że trzeba raz na zawsze wyjechać z tego kraju.I w końcu to zrobił.Wyjechał całkiem niedawno.Zabrał ze sobąwszystkie pieniądze, zapomniał tylko zapłacić podatki.O ileWinter mógł zrozumieć, że ojciec chciał zmienić klimat nacieplejszy, o tyle tej historii z podatkami nie pojmował.Przestali ze sobą rozmawiać.Pomyślał, że może kiedyś,w przyszłości, zaczną się do siebie odzywać, choć wcale nie byłtego pewny.Najpierw chciał usłyszeć wyjaśnienie.Ale samowyjaśnienie nie wystarczy. Metzer nie pomógł za wiele powiedział Halders. Tewrzaski brzmiały groznie i zaniepokoiły go.I tyle. Ale znał Martinssonów? Nie. Najwidoczniej tam nikt nikogo nie zna. Najwidoczniej odparł Halders. I co teraz? Czekamy, aż się odezwą.Albo ktoś ich znajdzie.Albo jednoz nich.Winter nie odpowiedział.Stanęli na czerwonym przy redakcji G�teborgs Posten.Może jutro będzie można przeczytaćw gazecie o tym, co się dziś stało na Hisingen. No i zobaczymy, co powiedzą chłopaki z technicznego ciągnął Halders. Była z nimi dziewczyna zauważył Winter. Dobra, tak się tylko mówi.Zresztą jak dziewczyna jestdobra, to można ją zaliczyć do chłopaków.Zaparkowali przed komendą.Musieli jeszcze tylko wejśćspisać raport, a potem koniec zmiany. Skoczysz potem na piwo? zapytał Halders. Nie dziś. Kobieta czeka? Tak, w zasadzie tak. Strzeż się. Czego? Szybkiej jazdy.To może się potoczyć szybko jak cholera. Bez obaw. Aadna? Nie twój interes. Po prostu jestem ciekawy.Jak się nazywa. Hasse. Hasse? Nie żartuj. Jedna z chłopaków. Ha, ha.Daj spokój.Jak się nazywa? To też nie twój interes. Angela cofnęła się z przejścia dla pieszych.W ostatniej chwili. Widziałeś?!Winter nie odpowiedział.Próbował odczytać numery z tablicyrejestracyjnej, ale była zbyt brudna.Volvo S40, nowszy model.Nie zdążył zobaczyć kierowcy.Jechał sześćdziesiąt pięć albosiedemdziesiąt na godzinę. Przejechał na czerwonym powiedział Angela.S40 skręciło w prawo i ruszyło w stronę jednokierunkowejChalmersgatan.Może jechało do pobliskiego komisariatu naLorensberg.Winter wyciągnął komórkę i szybko wybrał numer.Krótko wyjaśnił, o co chodzi. Tak.Możliwe, że jedzie w twoją stronę.Czekał z telefonem przy uchu.Wciąż stali przed przejściem.Angela zrobiła jeszcze dwa kroki w tył. Tak? Okej.Naprawdę? No proszę.Dzięki. Winter schowałtelefon. Złapali go. I dobrze. To złodziej. Tak powiedzieli? Prawdziwa sława [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj