• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potem, gdy was w łańcuchach złotych oprowadzi,Odda was w ręce kata,a kat was osadziNa głębokie, podziemne i ciemne wygnanie,Kędy będzie płacz wieczny i zębów zgrzytanie.Tak mówił żołnierz rzymski; do żołnierza tegoKról gromiąc rzekł:  Twe słowa są słowa głupiego,Czyś ty kiedy na ucztach z twoim wodzem siedział,Ażebyś jego rady, jego myśli wiedział?Zgromiwszy, pił i śmiał się z swymi współwięz
niami,Ze swymi hetmanami i pułkownikami.SENATOR(znudzony)Il bat la campagne.Księże, gdzie chcesz, ruszaj sobie.Jeśli cię jeszcze złowię, tak skórę oskrobię,%7łe cię potem nie pozna twa matka rodzonaI będziesz mi wyglądał jak syn Rollisona.(Senator odchodzi do swoich pokojów z Pelikanem.Ks.Piotridzie ku drzwiom i spotyka Konrada, który, prowadzony naśledztwo od dwóch żołnierzy, ujrzawszy Księdza wstrzymuje sięi patrzy nań długo)KONRADDziwna rzecz, nie widziałem nigdy tej postaci,A znam go, jak jednego z mych rodzonych braci.150DZIADY część IIICzy to we śnie? - tak, we śnie, teraz przypomniałem,Taż sama twarz, te oczy, we śnie go widziałem.On to, zdało się, że mię wyrywał z otchłani.(do Księdza)Mój Księże, choć jesteśmy mało sobie znani,Przynajmniej Ksiądz mię nie znasz: przyjmij dziękczynienieZa łaskę, którą tylko zna moje sumnienie.Drodzy są i widzianiwe śnie przyjaciele,Gdy prawdziwych na jawie widzim tak niewiele.Wez
, proszę, ten pierścionek, przedaj; daj połowęUbogim, drugą na mszę za dusze czyscowe;Wiem, co cierpią, jeżeli czyściec jest niewolą;Mnie, kto wie, czy już kiedy słuchać mszy pozwolą.KS.PIOTRPozwolą - Za pierścionek ja ci dam przestrogę.Ty pojedziesz w daleką, nieznajomą drogę;Będziesz w wielkich, bogatych i rozumnych tłumie,Szukaj męża, co więcej niz
li oni umie;Poznasz, bo cię powita pierwszy w Imię Boże.Słuchaj, co powie.KONRAD(wpatrując się)Coż to? tyżeś?.czy być może?Stój na chwilę.dla Boga.KS.PIOTRBywaj zdrów! nie mogę.151Adam MickiewiczKONRADJedno słowo.%7łOA
NIERZNie wolno! każdy w swojÄ™ drogÄ™.-152DZIADY część IIISCENA IXNOC DZIADÓWOPODAL WIDA
KAPLIC
- SM
TARZ - GUZ
LARZI KOBIETA W %7Å‚AA
OBIEGUZ
LARZJuż idą w cerkiew gromadyI wkrótce zaczną się Dziady,Iść nam pora, już noc głucha.KOBIETAJa tam nie pójdę, Guślarzu,Ja chcę zostać na smętarzu,Chcę jednego widzieć ducha:Tego, co przed laty wieluZjawił się po mym weselu,Co pośród duchów gromadyStanął nagle krwawy, blady,I mnie dzikim okiem łowił,I ani słowa nie mówił.GUZ
LARZOn żył może, gdym go badał,Dlatego nie odpowiadał.Bo na duchów zgromadzenie,W tajemniczą noc na Dziady,Można wzywać żywych cienie.Ciała będą u biesiadyAlbo u gry, albo w boju,153Adam MickiewiczI zostaną tam w pokoju;Dusza zwana po imieniuObjawia się w lekkim cieniu;Lecz póki żyje, ust nie ma,Stoi biała, głucha, niema.KOBIETACoż znaczyła w piersiach rana?GUZ
LARZWidać, że w duszę zadana.KOBIETAJa tu sama zgubię drogę.GUZ
LARZJa tu z tobą zostać mogę.Tam beze mnie zrobią czary,Jest tam inny guślarz stary.-Czy słyszysz te śpiewy w dali?Już się tam ludzie zebrali.Pierwszą klątwę już zaklęli,Klątwę wianka i kądzieli,Wezwali powietrznych duchów.Widzisz tych świateł tysiące,Jakby gwiazdy spadające?Ten ognistych ciąg łańcuchów?To powietrznych roje duchów.Patrz, już nad kaplicą świecąPod czarnym niebios obszarem,154DZIADY część IIIJak gołębie, kiedy lecąW nocy nad miasta pożarem,Odbijając żar ogniska,Ptastwo jak stado gwiazd błyska.KOBIETAOn nie będzie z tymi duchy!GUZ
LARZWidzisz, blask z kaplicy bucha,Teraz klęli ognia władzą;Ciała w mocy złego duchaZ pustyń, z mogił wyprowadzą.Tędy będą ciągnąć duchy.Poznasz go, jeśli pamiętasz,Ukryj się ze mną w dąb suchy,W ten dąb suchy i wygniły,Tu się niegdyś wróżki kryły.Już rusza się cały smętarz,Rozwierają się mogiły,Wybuchnął płomyk niebieski;Podskakują w górę deski,Wysuwają potępieńceBlade głowy, długie ręce;Widzisz oczy jak żarzewie,Schowaj oczy, skryj się w drzewie.Upiór z dala wzrokiem piecze,Lecz guślarza nie urzecze.Ha!155Adam MickiewiczKOBIETACo widzisz?GUZ
LARZTrup to świeży!W nie zgniłej jeszcze odziezy.Dymem siarki trąci wkoło,Czarne ma jak węgiel czoło.Zamiast oczu - w jamach czaszki%7łarzą się dwie złote blaszki,A w środku każdego kółkaSiedzi diablik, jak w z
renicy,I wywraca wciąż koziołka,Miga lotem błyskawicy.Trup tu bieży, zębem zgrzyta,Z ręki przelewa do ręki,Jak gdyby z sita do sita,Wrzące srebro - słyszysz jęki?WIDMOGdzie kościół? - gdzie kościół? gdzie Boga lud chwali?Gdzie kościół, ach, pokaż, człowiecze.Ach, widzisz, jak we łbie ten dukat mię pali,Jak srebro stopione dłoń piecze.Ach, wylej, człowieku, dla biednej sieroty,Dla więz
nia jakiego, dla wdowy,Ach, wylej mi z ręki żar srebrny i złoty,I dukat ten wyłup mi z głowy.Ty nie chcesz! ha, kruszec przelewać ja muszę,Aż kiedyś ten dzieci pozerca156DZIADY część IIIWyzionie łakomą, bezdenną swą duszę,Ten kruszec mu wleję do serca.A potem przez oczy, przez uszy wylejęI znowu tym wleję korytem,I będę tym trupem obracać jak sitem,Naleję, wyleję, przesieję!Ach, kiedyż przez niego ten kruszec przesieję!Ach, czekać tak długo! - goreję! goreję!(ucieka)GUZ
LARZHa! -KOBIETACo widzisz?GUZ
LARZHa, jak blisko!Drugi wylazł, ku nam bieży.Jakie obrzydłe trupisko!Blade, tłuste, trup to świeży,I strój świeży ma na ciele,Ubrany jak na wesele;I gad niedawno go toczy,Ledwie mu wpół wygryzł oczy.Od kaplicy w stronę skoczył,Czart go uwiódł, czart zamroczył,Nie puści go do kaplicy.Czart przybrał postać dziewicy;I na trupa rączką kiwa,157Adam MickiewiczOkiem mruga, śmiechem wzywa;Skacze ku niej trup zwiedziony,Z grobu na grób, jak szalony.I rękami, i nogamiWije, jak wiatrak skrzydłami,Już pada do jej uścisków;Wtem spod nóg jego wytryskaDziesięć długich, czarnych pysków;Wyskakują czarne psiska,Od nóg lubej go porwałyI targają na kawały,Członki krwawym pyskiem trzęsą,Po polu roznoszą mięso.Psy zniknęły.- Nowe dziwo,Każda część trupa jest żywą:Wszystkie jak oddzielne trupyBiegą zebrać się do kupy [ Pobierz całość w formacie PDF ]