Niemirski Arkadiusz Pan Samochodzik i ... Europejska przygoda

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeszcze przez godzinę kazałem się wozić po Canal Grande, aby popatrzeć na weneckiezabytki, kamieniczki, pałace i stare uliczki.Przed szóstą przybiliśmy na przystań.W niedługim czasie mogłem wraz z innymi uczestnikami rejsu podziwiać w milczeniuZatokę Wenecką będącą częścią Adriatyku.Poranny, świeży turkus wody wzmocnionylekkim, ale ciepłym mistralem podziałał na mnie odświeżająco.W mgnieniu okazapomniałem o trudach dotychczasowej podróży, a moje znużenie stopniało w ostrychpromieniach śródziemnomorskiego słońca.Nic dziwnego, że rejs do Puli był najmilszymodcinkiem całej podróży z Londynu na Istrię.Jakże inny od Bałtyku jest Adriatyk; przede wszystkim ciepły, silnie zasolony i czysty.Nie uświadczysz tutaj tych białych i gniewnych kołnierzyków fal brnących niestrudzenie kupiaszczystym nadbałtyckim plażom.Tutaj spokojny turkus wód Jadranu, bo tak Chorwacinazywają swoje morze, białe skały okolicznych wysp i wyrazista, soczysta zieleń roślinnościtworzyły całkowicie odmienny krajobraz.Przy brzegu, wokół wysp i nie kończącej się liczbyzatoczek ów turkus przechodzi w krystaliczny szafir, z widocznym, bajkowym dnem, a plażenajczęściej bywają skaliste, kamieniste i żwirowe.Dużo tutaj wysepek i wysp porośniętychtypową śródziemnomorską roślinnością, a wzdłuż wybrzeża nie dziwi widok palm, cyprysów,oliwek czy winnej latorośli.W wodach Jadranu nie pływa śledz z dorszem, ale sardela,tuńczyk i makrela, a także korale, rozgwiazdy czy langusty.Istria, do której się zbliżałem,miała powierzchnię 4016 kilometrów kwadratowych i posiadała ponad czterystukilometrowewybrzeże, stanowiąc niewielką część długości całego chorwackiego wybrzeża, drugiego poNorwegii tak silnie rozwiniętego w Europie.Ale oto prom zbliżał się już do portu w Puli.Pula to duże, ruchliwe i rozległesześćdziesięciopięciotysięczne miasto usadowione na południowym cyplu Istrii ze stocznią iwieżowcami, ale też i starą zabudową charakteryzującą się czerwonymi dachami kamienic.W nieco zatłoczonej już od rana Puli - gdzieś dostrzegłem nawet transparentyreklamujące międzynarodowy festiwal filmowy - bez problemów dostałem się na niecozaniedbany dworzec autobusowy ulokowany w centrum miasta, w pobliżu zabytkowych,antycznych ruin i muzeum.A potem jeszcze jazda na północ półwyspu zatłoczonym autobusem.Jechałem dobrą szosą stanowiącą część magistrali istryjskiej.Właściwie była to szosabiegnąca równolegle do wybrzeża, zaledwie kilkanaście kilometrów od Adriatyku, iprowadziła poprzez spaloną słońcem czerwonawą ziemię, drzemiącą w spiekocie spokojnychi cichych wiosek, zaś bliżej morza zagospodarowaną gajami oliwnymi i winnicami.Poczterdziestu minutach od wyruszenia z dworca w Puli, nagle zza wzniesienia, które przecinaładroga autobusu, ukazała się w całym swym majestacie panorama Rovinja.To miasteczko zauroczyło mnie od pierwszej chwili.Pierwszą budowlą rzucającą się w oczy był - górujący nad zagęszczeniem czerwonychdachów z ogromną ilością kominów - barokowy kościół Zwiętej Eufemii, a w zasadzie jegosześćdziesięciometrowa wieża z wieńczącą ją dzwonnicą i miedzianą statuą patronki*[Według miejscowej legendy św.Eufemia zginęła śmiercią męczeńską podczas prześladowańchrześcijan.Jej ciało znaleziono 13 lipca 800 r.w rzece w Rovinju.Kościół ze statuą świętejwybudowano w XVIII w.i jest do dziś największą świątynią na Istrii.].�w kościół ze swojąimponującą wieżą na szczycie wzniesienia i usiane pod nim rzędy równo ustawionych starychdomów z czerwoną dachówką odbijały się częściowo w turkusowej wodzie, na którejkotwiczyły stateczki i jachty.Ta część miasta położona na niewielkim, owalnym półwyspie irzucająca cień na przybrzeżne wody stanowiła tutejsze stare miasto.Pierwszy rząd domówdosłownie wyrastał z przybrzeżnych skał, a kolejne rzędy wspinały się na poprzednie.Awszystko to zdawało się być zawieszone na skale nad wodą w spokoju i pogodzeniu.I to mrowie kominów! Geneza ich powstania była doprawdy niezwykła.Otóż w XVIIwieku zaraza zaczęła dziesiątkować miejscową ludność i doprowadziła do tego, żemieszkańcy z peryferii szukali schronienia na wzgórzu.Nie można było jednak budować tutajnowych domów, więc ludzie organizowali sobie izby w istniejących już domach.Każdarodzina musiała posiadać własny piec - stąd dobudowywano piece i kominy w istniejących jużdomach.Wysiadłem z bagażem przy olbrzymim parkingu, teraz całkowicie zapełnionym przeznajróżniejsze pojazdy, i wolno ruszyłem w stronę starego miasta, kierując się prosto nakościół.Szedłem w spiekocie i w ostrym bałkańskim słońcu, a musiałem pokonaćkilkadziesiąt metrów pod górę, przecinając wąskie, brukowane uliczki z nawierzchnią lśniącąod milionów ludzkich stóp i oślich racic, które na przestrzeni wieków zdążyły ją idealniewypolerować.Ale tam, w tej ciasnocie zabudowy wzgórza panował miejscami przyjemnychłodek, a widok na Adriatyk, jaki momentami ukazywał się w prześwitach między ścianamistarych domów pamiętających czasy imperium rzymskiego i pierwszych słowiańskichosadników, był zaiste imponujący.Wreszcie znalazłem się na zachodniej stronie wzgórza.Obok wyniesionegobetonowym murem ogrodu parafialnego znajdował się hotel Rovinj.Leżał on nadzachowanymi resztkami dawnych murów obronnych, a jego frontowe okna wychodziły naAdriatyk.Hotel był w zasadzie skupiskiem kilku połączonych ze sobą domów zajmującychdwie kondygnacje.Przed hotelem znajdował się betonowy parking, ale nieco wyżej po lewej,tuż pod murem kościelnego ogrodu stało kilkanaście innych samochodów.Wśród nichdostrzegłem nasz wehikuł.Widok, jaki roztaczał się na tonącą w zieleni wyspę Sveta Katarina był równieimponujący.Bliskość wyspy była wręcz fizyczna, ale nie natrętna i zdawało się, że tenkawałek samotnego lądu żył w jakiejś niewidocznej symbiozie z półwyspem, na którym sięznajdowałem.Wyczuwałem też pewien dreszczyk emocji, jaki wyzwalają we mnie niektórezabytki, dzieła sztuki, ale także i krajobrazy.Pomińmy na razie szczegółowy opis wyspy i dużej przystani rozciągającej się u stópwzgórza przy głównym pasażu miasteczka, gdyż wycieńczony trudami podróży wpadłem dochłodnego hotelowego holu i pragnąłem tylko zimnej kąpieli i łóżka.- Pański kolega jest w pokoju numer 11 - poinformowała mnie uprzejmie niewiasta zaladą, blondynka po trzydziestce z wielkim kokiem z tyłu głowy.- Nie wychodził dzisiaj zpokoju.Na obiad zapraszam do restauracji w prawym korytarzu.Aha, i proszę przekazać mute zdjęcia.Recepcjonistka podała mi plik zdjęć z negatywem.- Pan Daniec prosił o wywołanie filmu i zrobienie po jednej odbitce - wyjaśniła zuśmiechem.Podziękowałem i poszedłem do naszego pokoju [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj