• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Przekonacie się - przepowiadał Sokole Oko - oni nawet nie podziękują namza udział w tych wydarzeniach.- Tak jest, nawet nam nie podziękują - przytaknął Wiewiórka.- Jeszcze powiedzą, że im utrudnialiśmy działalność.Hilda zaprotestowała:- Jeśli otrzymam pamiętnik, w największych naszych gazetach ogłoszępodziękowanie dla was.- Naprawdę? Tak pani zrobi? - ucieszył się Tell.- Ja wolałbym w polskich - rzekł bezczelnie Wiewiórka.- Bo przynajmniejchłopaki w szkole dowiedzą się o moich przygodach.Nie uwierzą, jeśli im samopowiem.- Dobrze.Prześlę podziękowanie i do polskich gazet - zgodziła się Hilda.Pozwoliłem sobie zrobić nieśmiałą, lecz chyba rzeczową uwagę:- A tymczasem pamiętnik jest jak wróbel na dachu.Wydaje mi się, że dzielicieskórę na niedz
wiedziu, którego jeszcze nie upolowano.Chłopcy zakłopotali się.Nastało milczenie.Doktor spojrzał na zegarek.- Jedenasta.Czy nie sądzicie, że już należy iść spać? Sokole Oko westchnął:- A jednak to wielka szkoda, że nasza rola się skończyła.- Spać, spać, spać - nawoływał doktor zaganiając chłopców do namiotu.Wyznaję, że i mnie było nijako.Nie dlatego, że skończyła się jeszcze jednawspaniała przygoda.Przykra była mi świadomość, że kończyła się bez naszegoudziału.Wyobrażałem sobie, że to my odnajdziemy pamiętnik i z dumnymiminami wręczymy go Hildzie.A tymczasem miało się to stać gdzieś pozanami, w nie znanej nam sytuacji, w której nie będziemy nawet biernymiświadkami.I tej nocy na Polanie kładliśmy się spać z ciężkimi sercami, sądząc, że ktośinny napisze zakończenie historii rozpoczętej w harcerskiej Księdze strachów.Och, jakże byliśmy naiwni.ROZDZIAA
SZESNASTYKOGO ZW
SZYA
SEBASTIAN " NOCNA WYPRAWA DO LASU" GROy
NY NAPASTNIK " W POGONI ZA ZA
ODZIEJAMI" WIEWIÓRKA OKAZUJE SI
GRYZONIEM " ZENOBIA CORAZBARDZIEJ PODEJRZANA " ROZMYZ
LANIANadchodziła burza.Leżeliśmy już w namiotach (w jednym ja z doktorem, wdrugim Hilda z Kasią, a w trzecim chłopcy), gdy usłyszeliśmy jej głuchypomruk.Był to odgłos podobny do osuwania się kamiennej lawiny po stromymzboczu.Potem w miarę zbliżania się burzy, głuche dudnienie miało corazrzadsze przerwy, wydawać się mogło, że nocujemy w pobliżu ogromnegowulkanu.Doktor spał smacznie mimo łoskotu, mnie jednak sen uciekł z powiek.Pojakimś czasie stwierdziłem, że burza przechodzi bokiem.Lecz i wówczas niezasnąłem, tylko słuchałem wciąż jej basowego głosu.Zresztą może na chwilęnawet i pogrążyłem się w sen, cienki i delikatny jak pajęczyna.Wyraz
niejednak usłyszałem dwa krótkie szczeknięcia Sebastiana, który spał w namiocieHildy i Kasi.Nasz namiot był nie zasznurowany.Po cichutku wysunąłem się z niego inatychmiast przeniknął mnie lodowaty chłód nocy.Cofnąłem rękę do namiotu iwymacałem sweter, który naciągnąłem na siebie.Obóz okrywała noc.Była mroczna, ale widoczny był czarny skraj otaczającegonas lasu.A
oskot dalekiej burzy przycichł na krótko, po chwili jednak znowuozwało się głuche dudnienie grzmotów.Pochłaniało ono wszystkie szelesty,które zazwyczaj słyszy się w letnią noc w pobliżu lasu.Sebastian niezaszczekał więcej i dał znak życia dopiero, gdy znalazłem się w najbliższymsąsiedztwie namiotu Kasi.Gwizdnąłem cicho i, o dziwo! - Sebastian, ten sybaryta, piecuch i wygodnicki,jak liszka wypełznął z namiotu przez pozostawioną dla niego szparkę.Jakkażdy jamnik, lubił przechodzić pod niskimi sprzę-tami, przeciskać się przez różnego rodzaju szpary.Merdając swym szczurzymogonem dotknął mnie wilgotnym nosem.Spodziewałem się, że nocny chłód natychmiast zapędzi go do ciepłegolegowiska.Kasia musiała co wieczór staczać z nim walki - z taką siłą pchał siędo śpiwora.Lecz tym razem pies nie wrócił do namiotu.Przykucnął przymoich nogach i zaczął wietrzyć, wciągając ze świstem powietrze napływająceod strony szczytu:  Może czuje jakieś dzikie zwierzę kryjące się w lesie?" -pomyślałem.Sebastian wciąż wietrzył i wietrzył, jak gdyby smakując zapach nocnegopowietrza.Wreszcie zaskomlił cichutko.Zrobiłem trzy kroki w kierunku lasu.Sebastian podniósł się i poszedł ze mną. Kie licho?" - pomyślałem.I zatrzymałem się.Wtedy pies również przystanął.Z namiotu wychyliła się główka Kasi.- Co się stało? Dlaczego pan nie śpi? - spytała mnie szeptem [ Pobierz całość w formacie PDF ]