Rosa Montero Instrukcja, jak ocalić wiat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ratunku, pomocy, niech ktośmi pomoże.Krzyczał, póki nie stracił oddechu, póki nie ochrypł.Uspokój się, upomniał sięw końcu z wysiłkiem.Uspokój się, bo tak nic nie zdziałasz.Ponownie oparł się o ścianę ipróbował coś wymyślić.W końcu sześć godzin nieobecności to nie tak dużo.Był głodny, a przede wszystkim spragniony, bo sporo krzyczał i stracił strasznie dużopłynów, śliniąc się przy przegryzaniu taśmy.Od siedzenia na podłodze bolał go tyłek, pozatym plecy, szczęka, głowa.I głód nikotynowy, jeszcze gorszy niż pragnienie.Musi zapalić,inaczej oszaleje.%7łeby dodać sobie otuchy, dla rozrywki zdzierał taśmę, która oblepiała jegonogi.Mimo że miał wolne ręce, trochę mu to zajęło, ale w końcu zdołał się uwolnić.Minęłajeszcze jedna godzina.Psychol nadal nie wracał.Minuta za minutą kolejne godziny opadały na Daniela niczym warstwy ziemi, którepowoli grzebały go za życia.Od czasu do czasu urządzał sobie nową sesję wrzasków o pomoc, ale za każdymrazem wytrzymywał krócej i piszczał ciszej, bo jego gardło było wysuszone i obolałe.Słońcezaczęło zachodzić i po trochu więdła nadzieja, a Daniel czuł, że zapada w jakiś pokręconykoszmar.Pomyślał o Marinie, która za nim nie tęskniła i nie płakałaby po nim, a potem o tymspektakularnym wstrząsie, w który zazwyczaj wprowadza nadchodząca śmierć.A potemjeszcze o samej śmierci, tak obrzydliwej jak ta, która go czekała.Myślał o starychopowieściach o dzikach, które, by się uwolnić, powoli odgryzają sobie utkwione we wnykachkończyny.Pomyślał, że oddałby wszystko za papierosa.Pomyślał o całkowitejbezużyteczności własnego życia i o swoim absurdalnym końcu, jeśli taki miał być ten jegokoniec.W pewnej chwili nie mógł już powstrzymać potrzeby oddania moczu i uklęknąwszy,rozpiął rozporek i nasikał najdalej, jak się tylko dało, celując w kąt pomieszczenia.Proszę, proszę, niech ten wariat wróci.Proszę, proszę, niech wróci, póki czas.Ale ten nie nadchodził.Po drugiej stronie okien gasł świat i na swoich filcowychnogach nadchodziła noc.Psiaki teraz tuliły się do drzwi, z brzuszkami na podłodze imordkami wciśniętymi w krawędz futryny, bez wątpienia one też nie mogły się doczekać, ażpoczują zapach swojego pana.Ale skoro pan nie powracał, czy spróbują zjeść się nawzajem?Czy też spróbują pożreć jego? Czy to on pożre je, kawałek po kawałeczku, jeśli zdoła jeschwycić? Tak naprawdę, powiedział do siebie, to zwierzęta domowe od zawsze są ofiaramiporwania, stworzeniami sterroryzowanymi lękiem, że któregoś dnia ich pan nie wróci i będąmusiały ssać własne łapy, żeby nie poumierać z głodu.Biedne sieroty, pomyślał, patrząc nanie, po raz pierwszy z czymś w rodzaju empatii.Towarzysze w więzieniu i skazaniu.Danielowi chciało się pić, to pragnienie było straszne i dawało mu jakiś obraz nadchodzącegokoszmaru.Jeśli teraz szarpnie, na oślep i z odpowiednią desperacją, być może uda mu sięurwać sobie tę rękę albo przynajmniej połamać ją na tyle, że zdoła się uwolnić.Jeśli będzieodpowiednio mocno tłukł nią o grzejnik, jeśli ją podepcze i zegnie wpół, może zdoła połamaćsobie kości i zdjąć łańcuch.Jeśli psychopata nie powróci, Daniel będzie musiał postąpić jakten dzik, pózniej za bardzo osłabnie.Będzie musiał naprawdę zapragnąć żyć i zebrać się naodwagę konieczną, żeby to osiągnąć.Nie wiedział, od jak dawna tak leży, rzucony twarzą do ziemi.Był zbyt otumaniony,do tego parę razy tracił przytomność.Ale pomiędzy jednym jego omdleniem a drugim słońcezdołało się wznieść na sam szczyt nieba, a on czuł, jak deptało mu po plecach swoimiognistymi stopami, zbyt gorącymi jak na początek marca.Mat�as był spragniony tak bardzo,że było to dla niego torturą.Teraz, gdy tylko o tym pomyślał, pojął, że jego ciało stało sięjedną wielką, spragnioną raną, agonią.Opierał się na prawej stronie twarzy.Kamyczki izdzbła wbijały mu się w kość policzkową.Nieprzyjemne uczucie.Lewym okiem, jedynym,które miało cokolwiek w polu widzenia, przyglądał się kawałkowi suchej i spękanej ziemi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj