• Strona poczÂątkowa
• 60 5194
• 31 1522

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przed kilku laty przy wódce (pan wie, jak to bywa)zwierzyłem się jednemu z gospodarzy.y
le się stało.Nie utrzymał języka za zębami.Odtądludzie w Kamionkach spoglądają na mnie z nieufnością.Po starym Dudzie mam kawał polapod lasem, zasadziłem drzewa owocowe, w tym roku powinny po raz pierwszy owocować Todla mnie ważne, panie redaktorze. I pan sądzi, że potrafię wykryć prawdziwego mordercę? W czterdzieści lat pozabójstwie?Westchnął: Wiem, że to nie będzie łatwe.Potem on wsiadł do autobusu, a ja poszedłem do domu.Był wieczór, letni miejski wieczór.Przyjemnie pachniał nagrzany asfalt, z otwartychdrzwi kawiarni dolatywał zapach czarnej kawy.Na jezdni cichutko szeleściły oponysamochodów, kobiety w letnich sukienkach, z obnażonymi ramionami wolniutkoprzechadzały się po chodnikach.Zapomniałem o Szulcu i o jego kłopotach, o kopercie ze szpargałami, pozostawionej wbiurku.Zapomniałem także o Ałbazinie.Jego zagadka była równie trudna do rozwiązania, jaktajemnica śmierci pana Bełzaka.Nie widziałem możliwości poznania Ałbazina i jegozawiłych spraw.Czekało mnie piękne lato, urlop i wyjazd do Szwajcarii Kaszubskiej, gdzierozłożyła swój obóz ekspedycja archeologiczna.Moje walizki, namiot i kajak przedtygodniem pojechały tam wraz z autami ekspedycji.Namiot zapewne został już rozstawionynad brzegiem jeziora i teraz oczekiwał mojego przyjazdu.Wyobrażałem sobie miejsce, gdziego rozstawiono, przypomniałem sobie twarze swych przyjaciół archeologów, myślałem ooczekującej mnie pracy i przygodzie.Należał mi się przecież wypoczynek po roku ciężkiejpracy redakcyjnej.Na urlopie był już Robert, Kamila jez
dziła po Wybrzeżu z gościnnymiwystępami operetki.W naszym mieszkaniu przesiadywał tylko mistrz szachowy, pan LudwikP.Ale dla niego dnie nie były ważne  w dzień spał, a nocą pił wino i grał z sobą w szachy.%7łył jak puszczyk, a ostatnio kasłał, pohukiwał jak stara sowa.Wiedziałem, że ma początkigruz
licy. Oto jest los starych kawalerów  powiedziała Kamila, gdy pan Ludwik przyniósłkartkę z Poradni Przeciwgruz
liczej.Po powrocie do domu rzuciłem teczkę w kąt pokoju.Przejrzałem szuflady biurka, czy niepozostały w nich jakieś potrzebne redakcji materiały.Przez telefon nadałem telegram dokierownika ekspedycji:  Przyjeżdżam pojutrze.I położyłem się spać, następny dzieńprzeznaczając na ostateczne zlikwidowanie redakcyjnych spraw.ROZDZIAA
SZÓSTYSZUKAM PIENI
DZY NA WYJAZD " CZY JESTEM PIEKIELNYMSPRYCIARZEM? " DOBRE SERCE LUDWIKA I ROBERTA " LIST ZFIOA
KIEM " W STAREJ ORAN%7Å‚ERII " MARYZ
KA " PRZEKONUJ
OSWEJ UCZCIWOZ
CI " CZY KOCHAM KAMIL
?Minister nie odpisał na mój list.Odpowiedz
jednak otrzymałem.Biuro WspółpracyKulturalnej z Zagranicą zawiadomiło mnie w początkach sierpnia, że podjęta została decyzjaw sprawie mego wyjazdu dla zbadania zagadki Ałbazina.Powiadomiono mnie przy tym, żemam złożyć odpowiednie dokumenty do paszportu i że będę mógł zakupić dużą sumę rublilub dolarów.Za takie pieniądze można było kupić motocykl albo pół samochodu.Duszny, upalny sierpień.Na biurku naczelnego redaktora cichutko wirował wiatraczekelektryczny, wichrząc włosy podmuchami wiatru.Lecz nasze twarze były wciąż spocone,byliśmy zmęczeni upałem i kilkugodzinnym zebraniem redakcyjnego kolegium.Nadszedł ostatni punkt narady.Sprawa mojego wyjazdu za granicę.Wszyscy się ożywili i jakby zapomnieli o upale.Karol natychmiast przywołał na ustaswój lisi, podstępny uśmiech.Przeczuwałem, że będzie występował przeciwko udzieleniu miprzez redakcję pomocy finansowej.Wczoraj wieczorem Karol zaprosił mnie do klubu na wino, kawę i ciastka. Wiesz, że jestem twoim przyjacielem  mówił. Wiesz, że można mieć do mnie pełnezaufanie.Dlatego oburza mnie, że traktujesz nas jak głupców, pierwszych lepszychnaiwniaków.Chcesz wydać wiele pieniędzy, żeby wyjaśnić sprawę jakiegoś Ałbazina? Kto ciw to uwierzy? Powiedz mi, co się kryje za twoim wyjazdem? Przecież możesz mieć do mniezaufanie.Miałem do Karola wiele zaufania.Ale nic się nie kryło za mym projektem dalekiejpodróży.Gdyby Karol był tak naiwny, jak Panienka z Biblioteki, mógłbym mu opowiedzieć ozłocie Szulca.Ale on przecież odznaczał się wielkim sprytem.Nazajutrz podobną rozmowę miałem z Franciszkiem. Ja jestem człowiek niedzisiejszy  rzekł Franciszek klepiąc mnie po ramieniu. Niemnie nabierać na podobne brednie.I uznano mnie za piekielnego spryciarza.Spryciarza najgorszej kategorii.Człowieka,który nie ma do nikogo zaufania, nawet do swoich kolegów.Dlatego wiedziałem już na pewno, że z redakcji ani grosza nie dostanę na podróż.Leczjednocześnie miałem świadomość, że muszę wyjechać.I że wyjadę.Nawet za cenę sprzedażyskutera i aparatu fotograficznego, nawet zadłużając się u swoich krewnych.Teraz  gdy Ust z Ministerstwa Kultury i Sztuki odkrył przede mną możliwości wyjazdudo bibliotek Moskwy, do Ałbazina, na Daleki Wschód  pragnienie rozwikłania historycznejzagadki wzrosło we mnie stokrotnie.Jeszcze nie wiedziałem, skąd wydostanę pieniądze napodróż, ale czułem, że wyjadę.Wyjadę dlatego, że tego bardzo pragnę. Mamy ostatnio wielkie trudności finansowe  rzekł Karol. Wyjazd redaktora Tomasza jest w gruncie rzeczy jego prywatną sprawą  powiedziałFranciszek. Zapewne, trzeba cenić w człowieku bezinteresowne pasje.Ale jest to pasja zbytluksusowa, jak na nasze warunki.Jaką korzyść z jego podróży odniesie nasza redakcja?Rozstrzygnął redaktor naczelny: Pochwalam u Tomasza jego zapał dla tematu, przypuszczam jednak, że Ałbazin niezbytzainteresuje czytelników i wobec tego ta podróż nie przyniesie zbyt wiele korzyści gazecie.Pochwalam także bezinteresowność, która cechuje postępowanie Tomasza.Takie pasje należyotaczać opieką.Niech jedzie.I postanowił, że otrzymam płatny urlop, w zamian za co dostarczę redakcji pięć dużychreportaży o tropieniu śladów Polaka-pułkownika.Oczywiście, o jakichkolwiek pieniądzachnie było nawet mowy. Robercie  zagadnąłem przyjaciela  czy w grze  pozwolenie na przywóz lwa nie byłowskazówek, skąd pan sprowadzający lwa uzyskiwał pieniądze na podróż? Ten pan był bardzo bogaty.Miał pieniądze.Brakowało mu jedynie pozwolenia naprzywóz lwa.A trudności, jak wiesz, rozwiązał w końcu telefon do premiera.Być może z
leuczyniłeś pisząc list do ministra, a nie do premiera.Spacerowaliśmy po ulicy przed moim domem.Ulicą spływał przyjemny wieczornypółmrok, ściany domów oddychały ciepłem.Podzwaniały tramwaje, minęło nas kilkamotocykli, wlokących smużki niebieskawego dymu.Po drugiej stronie ulicy, na rogu,znajdowała się kawiarnia z malutkim ogródkiem.W ogródku stały parasole podobne dokapeluszy muchomorów  piękne barwne plamy na tle szarych murów.Pod jednym z parasolisiedziała Kamila z krytykiem teatralnym, Jerzym W.Kamila wróciła do A
odzi przed trzema dniami [ Pobierz całość w formacie PDF ]