Sobota Jacek Padlina

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ledwo przekroczył próg budynku PC, jużspostrzegł, że dzieje się tu coś niezwykłego.Senni zwykle o tej porze dnia strażnicy wtwarzowych granatowych uniformach zemblematem przekreślonego pióra w okolicachlewej piersi krzątali się bezładnie z niewątpliwą nerwowością, sprawdzając zakamarkiwestybulu, lustrując przestrzeń za donicami okazałych filodendronów, jakbyspodziewali się stamtąd jakiejś napaści albo choć eksplozji.Wyjaśnienia owych dziwnych zachowań doczekał się cenzor, dopiero gdy dotarł nadrugie piętro, gdzie mieścił się WIP, czyli Wydział Identyfikacji Postaci, będącykomórką szerszej struktury DPK Departamentu Przeciwdziałania Kreacjom.Spotkałtu spoconego bardziej niż zwykle Winisława P., młodszego referenta WIP (swoją drogą dlaczego młodszego; wyglądał na człeka w średnim wieku), który sam swymniekonwencjonalnym wyglądem przypominał zdeformowaną Postać literacką.Aączył wsobie nadmiary z niedomiarami na przykład ogromne i odstające uszy ztwarząwąską jak ucho igielne.Kiedyś odwiedził cenzora w pieleszach w sprawach służbowych wprawdzie, leczdość nieistotnych, mogli to równie dobrze rozstrzygnąć w miejscu zatrudnienia.Rozglądał się po wnętrznościach domu z łapczywością poznawczą, jakby byłpasożytem, który znalazł się w objęciach ulubionego organizmu.Cenzor nie znosiłodwiedzin obcych, lecz Winisława P.zaakceptował z nieznanych sobie przyczyn.Możedlatego, że ten komplementował żonę cenzora? A może raczej z tego powodu, żeuczynił to tak niezdarnie, z wypiekami na groteskowo uformowanej twarzy? Było toniedawno, chyba w trakcie miodowego miesiąca, spędzanego przez cenzora, rzeczjasna, głównie w pracy.Referent relacjonował Kornelowi W.zaszłe wypadki.Okazało się oto, że porannanapaść na Kornela W.nie była wyjątkiem potwierdzającym regułę nietykalnościcenzorów oraz niewymuszonego społecznego szacunku, jakim ich darzono.Była toczęść pełnej rozmachu akcji.Dziesięciu cenzorów zostało rozdartych na sztuki przezemanacje czyjejś kreacji; jedenaście Postaci jednak zniwelowano Kornel W.oceniłstarcie na remis, z lekkim wskazaniem na stronę cenzorską; i wiedział, że DepartamentPropagandy opisze zdarzenie z jeszcze większą dozą optymizmu.Na trzecim piętrze, gdzie mieścił się WP (Wydział Prewencji), a zatem i gabinetKornela W., aż wrzało od przypuszczeń.Jedni mniemali, że za terror odpowiada PSL(Polskie Stronnictwo Literackie), podziemna bojówka, której celem jest destabilizacjaładu społecznego.Wskazywać miała na to pobieżna analiza użytych do napaści Postaci ich nikła mobilność połączona z pozorną nie-zniszczalnością.PSL-owcy stawialibowiem na skuteczność kreacji literackiej, niejednokrotnie kosztem subtelności środkówwyrazu.Postacie odznaczały się całkowitym brakiem mimiki twarzy, jakbyprzyobleczono je w stężałe maski, nadto niechętnie się odzywały (niektóre miałyzrośnięte usta) wynikało to z ekonomii środków wyrazu.Kornel W.jednakzdyskredytował tę hipotezę, ponieważ intruz w jego domu posługiwał się chandlerowszczy-zną , co wskazywało na, nikłe wprawdzie (może maskowane?), alejednak wyrafinowanie twórcy, a to wykluczało autorów spod znaku PSL.Tym bardziejże raporty pozostałych przy życiu cenzorów wskazywały na pewną różnorodnośćstylistyczną a to napastnikiem okazywał się wyrafinowany sadysta posługujący sięni-hilistyczną frazą � la markiz de Sade, to znów perwersyjna kobieta zabijająca ofiaryzaciskiem ud.Ktoś wysunął przypuszczenie, że może w takim razie idzie o Sojusz LiteratówDestrukcyjnych; ale i to wydało się wątpliwe ze względu na ich chronicznąniewydolność organizacyjną.Programowa destrukcyjność wyklucza bowiem działaniaspołecznie użyteczne, choćby w ramach grupy tak społecznie nieużytecznej.Kornel W.posługiwał się w swych rozmyślaniach paradoksalną frazeologią, wręcz z tego słynął,był to jakby jego znak firmowy.W każdym razie, SLD nie wchodził w grę, bo podobnoznów podzielił się na frakcje; członkowie zwalczali się wzajemnie słowem, którestawało się ciałem; i nie mieli czasu na jakże z ich punktu widzenia nieistotne społeczne obstrukcje.Wreszcie podjęto kolegialnie decyzję o rozpoczęciu śledztwa.Działania Kornela W.miały objąć środowisko tak zwanych exów, czyli eks-pisarzy, których (czwarte piętro Wydział Demencji) w swoim czasie pozbawiono operacyjnie bądz metodą tzw.per-swazji totalnej zdolności kreacyjnych, dla ich dobra rzecz jasna, choć być może wwiększym stopniu chodziło tu o dobro ogółu.Wciąż mogli pamiętać jakieś dawnekontakty, jakieś pożyteczne dla śledztwa szczegóły.Kornel W.skierował się, a poruszał się z nawyku krokiem niekonwencjonalnym, toskakał na jednej nodze, to znów przechodził na krok łyżwowy, posuwiście płynny, doSanatorium pod Klepsydrą, gdzie rezydowali pacjenci Wydziału Demencji.Chciał uciąćsobie pogawędkę z%7łorżem (prawdziwych personaliów nigdy nie ustalono), legendąpisarskiego cechu; jego łączność z kreowaną postacią (przed lobotomią, oczywiście)sięgała odległości około dwóch kilometrów, co było dotąd niepobitym rekordem.Cenzora nieustannie kręciło w nosie na skutek wiosennego oddziaływania pyłkówtraw oraz poezji miłosnej.Emanacja twórczości poetów okazywała się zwykle dośćnieszkodliwa, ale z pewnością uciążliwa były to drobiny o regularnym kształcie, jużto gwiazdek, już spiral (niektórzy naukowcy dostrzegali w nich podobieństwo dofraktali), które unosiły się w powietrzu.Przez jakiś czas obawiano się ich wpływu napłuca i inne narządy wewnętrzne; szybko jednak potwierdzono obojętny wpływ poezjina ludzką kondycję.Po drodze, gdzieś w okolicach Prospektu Prawdy Absolutnej, a może ulicy Twardej,znów zebrało się Kornelowi W.na wspomnienia.Wciąż świetnie pamiętał, jak się towszystko zaczęło.Zjawisko urealnienia Postaci dotknęło równocześnie kilku,niekoniecznie znanych pisarzy krajowych.Co u zarania swego musiało wyglądaćkomicznie, wkrótce ze względu na skalę zjawiska przemieniło się w tragedię.Przyczyn niezwyczajności na dobrą sprawę nigdy nie ustalono.Może szło o magicznąbarierę ilości (autorów), która nagle i nieoczekiwanie przeszła w jakość.Ale dlaczegowyłącznie na tym, ściśle określonym, skrawku globu? Osobliwość zdawała się szano-wać granice nie wykraczała nawet o milimetr poza.Znalezli się natychmiast naukowcy ferujący mętne dość i ryzykowne, bo niemożliwedo zweryfikowania, hipotezy o natężeniu obserwacji, która przeszła w kreację parafrazowano tu pseudo-teorie rodem z kwantowej fizyki, różne antropicznenadinterpretacje, wedle których Wszechświat powstał po to, by być obserwowany (wdużym uproszczeniu, rzecz jasna); co się ongiś dokonało na skalę najszerszą zmożliwych, teraz powtarzało się na skalę węższą znacznie, tu i teraz, za sprawą pisarzy,którzy, jak wiadomo, intensywnie obserwują rzeczywistość.Ale i to nie tłumaczyło wą-skiej reprezentacji geograficznej zjawiska.Przedstawiciele wszystkich religii, wyjątkowozgodnie, potępili akty niespodziewanych kreacji jako cud bluznierczy i pozorny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf; download; ebook; pobieranie; do ÂściÂągnięcia

Archiwum

Szukaj